We survived

Hee hoi hallo!

Ik heb weer dingen meegemaakt joh, sjou! Zoals in mijn vorige reisblog beschreven, ben ik afgelopen week naar Mukanyo gegaan (toen schreef ik Mocanjo, maar je schrijft dus Mukanyo). En dat was bijzonder! Heel bijzonder. Mukanyo is een plaatsje in een derde wereld gebied en daar heb ik afgelopen week gebivakeerd.

Samen met Mariëlle ben ik maandagochtend naar Mukanyo vertrokken. Auto vol geladen, getankt en flink gas d'r op. Ik mocht rijden whoop whoop. En omdat we reden met onze Chevrolet Spark, de auto die onder andere op mijn naam staat en niet op die van Mariëlle, zij staat op de andere auto, mocht ik de hele week rijden ^^ Dat was ook wel een beetje spannend, omdat we over een weg heen moesten waar al veel mensen zijn omgekomen en beter bekend staat als ''de dodemansweg''. Langs de route staan ook borden met ''high accident zone'', dat is wel vreemd. Dat je denkt van: oke, wordt dat opgelost door middel van het plaatsen van een bord? Plus: de wegen in Mukanyo zelf zijn ook smal en dangerous. Misschien vraag je je af: hoe komt het dat die wegen zo gevaarlijk zijn? Nou, dat komt door de taxi-drivers hier, of ook wel, zoals de Afrikanen ze noemen, ''insane drivers''. Deze mensen in hun witte busje menen alles te mogen zodra ze hun waarschuwingslichten aan doen. Ze gaan bijvoorbeeld dan vol op de rem, half in de berm staan, midden op de weg, rijden plots naar voor, achter of omhoog en nemen overal voorrang. But hey, we survived!

Toen wij aankwamen rijden in Mukanyo, zagen we gigantisch veel mensen op straat slenteren. Geen enkele blanke, allemaal gekleurd. Mensen die er gewoon lopen, maar ook die je zonnebrillen, vliegers, aardbeien of wat dan ook proberen aan te smeren of langs de weg staan te bedelen. We reden langs hutjes wat kleine winkeltjes moesten voorstellen. Het waren dingen die je ziet op tv.
Vervolgens zijn wij naar de school, het Musawenkosi, gegaan en hebben daar kennis gemaakt. De school staat in een ontzettend droog gebied en bestaat uit een paar schuurtjes. Heel bizar. We hebben ons voorgesteld in de klassen en zijn daarna uit elkaar gegaan om beide bij een klas achterin te zitten en mee te kijken. Uiteindelijk heb ik de eerste dag vooral voor de klas gestaan in plaats van achterin gezeten, omdat de docenten plots de klas verlaten en simpelweg niet meer terug komen. Maandag kreeg ik al snel een boekje in mijn hand gedrukt en een beknopte uitleg van wat de bedoeling was en poef, weg was meneer leerkracht. Toen de bel ringelde moest ik maar aan de kinderen vragen wat de bedoeling was, want ja, ik was daar net binnen komen druppelen en had geen idee. Vanuit de kinderen kreeg ik te horen dat ze pauze hadden en na de pauze ‘’life skills’’, wat ik nota bene moest geven haha! Dat was wel even verassend allemaal, but hey, I survived!
Zo liep het de hele week een beetje. Je wordt voor een klas gezet, zonder dat je weet wat precies de bedoeling is en maar aan de leerlingen vraagt wat er moet gebeuren. Dit was ergens wel vervelend, maar ik heb er ook van geleerd. Ik ben best wel het persoon wat graag de kat uit de boom kijkt en veel achterin zit, terwijl je natuurlijk meer leert van het gewoon doen. 

De school is btw een hele bijzondere school. Het is opgericht voor kwetsbare kinderen. 75% van de kinderen op het Musawenkosi is wees en de andere 25% is op een andere manier kwetsbaar. Het Musawenkosi is een Engelstalige school, maar de moedertaal van de kinderen is een Afrikaanse taal. En dan niet het Afrikaans wat op Nederlands lijkt en waar wij een poging tot doen om te spreken, maar zo’n Afrikaanse taal waar je geen pannenkoek van kan bakken. Met grade R tot en met grade 3 was het lastig om te communiceren, met de rest van de kinderen ging het pretty well. De kinderen vonden ons natuurlijk rete interessant, omdat wij blank zijn. Kinderen pakte onze handen, voelde onze armen en keken dan naar die van zichzelf. Dagelijks kregen we de vraag ‘’can I touch your hair?’’, want ja, dat is ook anders. Wat schrijnend was om te horen waren dingen als ‘’teacher, do you beat us if we can’t answer your question?’’ en ‘’you’re my new mommy now’’. Het is een hele andere wereld. Met zulke mooie kinderen. Zo lief, zo raar, zo bijzonder.

Ons verblijf en omgeving is toch ook wel een dingetje waar ik over wil bloggen haha. We verbleven in een hutje naast die van Jeremie, een leerkracht op de school. Het zag er goed uit, maar er waren wel wat dingetjes. We hadden bijvoorbeeld geen warm water, geen douchekop, regelmatig überhaupt geen water en de stroom viel ook nog wel eens uit. Wat we dan weer wel hadden waren gordijnenlappen that we used as blankets en gigagrote kakkerlakken en spinnen. S u p e r l e u k, vooral dat laatste. Deze dingen gaven het vervolg dat wij douchte bij de school, mijn supersexy Afrikaanse telefoon met zaklamp aan in mijn haar gebonden zat, we gillend en verkrampt op de banken stonden en nog zoveel meer hilarische momenten. Het was onveilig om alleen naar het winkelcentrum te gaan, het was onveilig om als het donker was (wat dus om 18:00 hier is) om de hoek van onze deur te staan om te roken, het was onveilig om onze auto in het zicht te parkeren. Dit zorgde er dan voor dat we bij onze gevangenisdeur door de tralies heen aan t roken waren en de auto superclose tegen de achterkant van t huisje geparkeerd stond, want ja, die huisjes zijn niet heel groot, dus wil je ‘m ergens uit het zicht parkeren, is dat best wel krap. 

Ja guys, een hele ervaring. Opnieuw nieuwe indrukken. Eye-openers. Het is bizar om te beseffen dat mensen zo leven. Dat kinderen zo leven. En voor hen is het heel normaal. En ik maar zeggen: we survived. Zij doen het elke dag.